Blog 2 - De Surinaamse manier van lesgeven
Door: Simone Evenhuis
Blijf op de hoogte en volg Simone
20 Maart 2019 | Suriname, Paramaribo
Vorige keer heb ik beloofd wat meer in te gaan op de manier van lesgeven in Suriname. Ondertussen heb ik wat meer lessen gegeven en meer geobserveerd bij collega's. Ik kan je alvast beloven dat het er totaal anders aan toe gaat hier. Om het goed uit te leggen, ga ik wel wat vergelijken met het Nederlandse onderwijs. Ik weet dat dit natuurlijk niet te vergelijken valt, maar ik denk dat jullie dan wel het best een beeld kunnen creëren.
Ten eerste zijn we in Nederland steeds meer gericht op het samenwerkend leren, actieve werkvormen, inspelen op individuele leerbehoeftes en ga zo maar door. We worden er bijna mee doodgegooid. Hier lijkt het net de tegenovergestelde wereld wat dat betreft. Bijna alles wordt hier klassikaal op het krijtbord gedaan. In de bovenbouw is dat ook zeker nodig, aangezien de leerlingen zelf geen boek hebben. De onderbouw heeft wel eigen boeken, maar er wordt van tevoren aangegeven of ze die mee moeten nemen of niet. Terwijl we er in Nederland vanuit gaan dat leerlingen altijd hun boeken bij hebben, behalve als wordt gezegd van niet. Net andersom dus.
Wat ik het grootste verschil vind, is het pedagogische aspect van lesgeven. Als ik kijk naar hoe wij corrigeren in Nederland en hoe er hier gecorrigeerd wordt, kan ik een makkelijke conclusie trekken: we lijken enorm tam in het Nederlandse onderwijs. We moeten oppassen met onze woorden, zodat leerlingen niet misschien worden gekwetst of ontmoedigd en we moeten altijd positief benaderen.
Daarnaast heb ik de docent ook wel eens een corrigerende tik (op de schouder weliswaar) zien uitdelen tijdens de vlaggenparade. De leerlingen maakten het wederom weinig uit en ze moesten een beetje lachen. In Nederland kom je nooit fysiek aan je leerlingen. Als ze ruzie maken, mag je ze volgens mij niet eens uit elkaar trekken.
Wat ik enorm mooi vind aan de Surinaamse klassen, is de samenhorigheid. Het is duidelijk dat de leerlingen zich één klas voelen. De leerlingen voelen zich verantwoordelijk voor elkaar en hebben wat voor elkaar over. Ineens lijkt Nederland nog individualistischer dan eerst. En ik lijk dat eigenlijk ook. Daar is overigens niets mis mee, maar soms kunnen wij hier wel wat van leren. De mentaliteit van 'ik zit hier voor mijzelf en voor niemand anders' is soms wel goed aanwezig op de middelbare én hogeschool.
Respect staat hier ook hoog in het vaandel. De leerlingen zien de docenten hier echt als hun 'meerderen'. Dit wordt ook zo aangeleerd van jongs af aan. Een keer zei een leerling tegen mij "Ai.". Dat betekent 'ja' in het Surinaams. De leerling die voor hem zat draaide zich meteen om en riep: "Dat is 'Ja, mevrouw.' voor ons! Ze is niet je gelijke.". De jongen verbeterde zich daarna rap.
Op mijn vorige stages werd ik altijd aangesproken met mijn voornaam. Dat heeft ook mijn persoonlijke voorkeur. Hier is het wel gebruikelijk dat je mevrouw of meneer zegt om een beetje afstand te bewaren, ook tegen je collega's. Om een kleine tussenweg te vinden, noemt iedereen mij mevrouw Simoon. Simone vinden ze namelijk wat moeilijker uit te spreken, dus dit is goed zo. Heel soms word ik ook 'juffie' genoemd.
Op mijn vorige blog was er een reactie over het vinden van mijn plekje op de Poolschool. Die begin ik nu gelukkig steeds meer te vinden. Ondertussen heb ik door dat de manier van corrigeren die ik heb aangeleerd in Nederland, hier helemaal niet van toepassing is. Mijn leerlingen luisteren daar simpelweg niet naar. Soms vind ik dat wel moeilijk, omdat het helemaal niet in mijn aard zit om heel boos te worden of te schreeuwen. Iedere dag probeer ik het klaslokaal positief in te lopen en sommige klassen een nieuwe kans te geven. Zo gaat het wel goed komen.
Ik hoop dat jullie een goed beeld hebben kunnen schetsen. Mijn volgende blogpost zal gaan over de leuke dingen die ik hier tot nu toe heb mogen ervaren!
Liefs,
Simone
Ten eerste zijn we in Nederland steeds meer gericht op het samenwerkend leren, actieve werkvormen, inspelen op individuele leerbehoeftes en ga zo maar door. We worden er bijna mee doodgegooid. Hier lijkt het net de tegenovergestelde wereld wat dat betreft. Bijna alles wordt hier klassikaal op het krijtbord gedaan. In de bovenbouw is dat ook zeker nodig, aangezien de leerlingen zelf geen boek hebben. De onderbouw heeft wel eigen boeken, maar er wordt van tevoren aangegeven of ze die mee moeten nemen of niet. Terwijl we er in Nederland vanuit gaan dat leerlingen altijd hun boeken bij hebben, behalve als wordt gezegd van niet. Net andersom dus.
Wat ik het grootste verschil vind, is het pedagogische aspect van lesgeven. Als ik kijk naar hoe wij corrigeren in Nederland en hoe er hier gecorrigeerd wordt, kan ik een makkelijke conclusie trekken: we lijken enorm tam in het Nederlandse onderwijs. We moeten oppassen met onze woorden, zodat leerlingen niet misschien worden gekwetst of ontmoedigd en we moeten altijd positief benaderen.
Daarnaast heb ik de docent ook wel eens een corrigerende tik (op de schouder weliswaar) zien uitdelen tijdens de vlaggenparade. De leerlingen maakten het wederom weinig uit en ze moesten een beetje lachen. In Nederland kom je nooit fysiek aan je leerlingen. Als ze ruzie maken, mag je ze volgens mij niet eens uit elkaar trekken.
Wat ik enorm mooi vind aan de Surinaamse klassen, is de samenhorigheid. Het is duidelijk dat de leerlingen zich één klas voelen. De leerlingen voelen zich verantwoordelijk voor elkaar en hebben wat voor elkaar over. Ineens lijkt Nederland nog individualistischer dan eerst. En ik lijk dat eigenlijk ook. Daar is overigens niets mis mee, maar soms kunnen wij hier wel wat van leren. De mentaliteit van 'ik zit hier voor mijzelf en voor niemand anders' is soms wel goed aanwezig op de middelbare én hogeschool.
Respect staat hier ook hoog in het vaandel. De leerlingen zien de docenten hier echt als hun 'meerderen'. Dit wordt ook zo aangeleerd van jongs af aan. Een keer zei een leerling tegen mij "Ai.". Dat betekent 'ja' in het Surinaams. De leerling die voor hem zat draaide zich meteen om en riep: "Dat is 'Ja, mevrouw.' voor ons! Ze is niet je gelijke.". De jongen verbeterde zich daarna rap.
Op mijn vorige stages werd ik altijd aangesproken met mijn voornaam. Dat heeft ook mijn persoonlijke voorkeur. Hier is het wel gebruikelijk dat je mevrouw of meneer zegt om een beetje afstand te bewaren, ook tegen je collega's. Om een kleine tussenweg te vinden, noemt iedereen mij mevrouw Simoon. Simone vinden ze namelijk wat moeilijker uit te spreken, dus dit is goed zo. Heel soms word ik ook 'juffie' genoemd.
Op mijn vorige blog was er een reactie over het vinden van mijn plekje op de Poolschool. Die begin ik nu gelukkig steeds meer te vinden. Ondertussen heb ik door dat de manier van corrigeren die ik heb aangeleerd in Nederland, hier helemaal niet van toepassing is. Mijn leerlingen luisteren daar simpelweg niet naar. Soms vind ik dat wel moeilijk, omdat het helemaal niet in mijn aard zit om heel boos te worden of te schreeuwen. Iedere dag probeer ik het klaslokaal positief in te lopen en sommige klassen een nieuwe kans te geven. Zo gaat het wel goed komen.
Ik hoop dat jullie een goed beeld hebben kunnen schetsen. Mijn volgende blogpost zal gaan over de leuke dingen die ik hier tot nu toe heb mogen ervaren!
Liefs,
Simone
-
20 Maart 2019 - 20:00
Karel:
Wat een mooi verhaal weer Simone! -
21 Maart 2019 - 04:06
Kees-Jan:
Bedankt voor je interessante verhaal. Ik vraag me nu af: waarom gaan de lln hier anders mee om dat wij zouden verwachten? Wat zorgt ervoor dat een vader of moeder niet direct naar school komt, wanneer een ll een tikje op de schouder krijgt? Overigens is dat in NL ook niet altijd zo (de Luizenmoeder klopt niet altijd hoor! :-)) Misschien is het leuk om eens wat lln te interviewen?
Fijne dag vandaag! -
21 Maart 2019 - 04:55
Truus:
Simone,
Je hebt een mooie reflectie geschreven en je eigen worstelen met je aanpak, laat heel mooi zien hoe ieders socialisatie leidt tot gedrag (en het daarbij horende gevoel) dat in je wezen verankerd zit.
De foto's die onder je blog staan, kon ik niet openen. Ik weet niet of dat aan mij ligt ...
Truus -
21 Maart 2019 - 05:46
Joris:
Veel succes daar, mevrouw Simoon! Je geeft een mooie inkijk in je huidige onderwijswereldje. -
21 Maart 2019 - 05:52
Jose:
Bun morgu Simone.
Jij zou eerder een verbale dan fysieke tik uitdelen denk ik. Het is een zoektocht naar jou stijl van lesgeven, naar wat wel en niet bij je past. Mooi om het zo te mogen volgen. Je vindt je weg wel. xx Fijne dag! -
21 Maart 2019 - 17:44
Yvonne:
Zojuist geplaatst | Door: Yvonne
Haa lieve Simone,
Leuk weer een blog van jou.Interessant te lezen hoe de verschillen zijn tussen onderwijs daar en hier.Leerzaam voor jou hierin jou weg te vinden,dit gaat jou zeker lukken!!
Heel veel succes en plezier ,kijk uit naar je volgende blog.Liefs Yvonne en Fred xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley