Blog 3 - Expeditie Coesewijne & Voltzberg

De tijd hier in Suriname gaat ineens behoorlijk snel hier. Vandaag ben ik hier precies 70 dagen, dat is net iets over de helft. Ergens ben ik blij dat Nederland een beetje in zicht komt, omdat ik het erg mis. Aan de andere kant begin ik ook ook na te denken over het afscheid hier, hoe raar dat dat gaat voelen. Door dit besef ik ook steeds dat dit een avontuur is dat ik nooit meer ga beleven, dat ik meer geniet en er alles uit wil halen nu.
Hoe dan ook, dit blog gaat over de twee tripjes die ik heb mogen doen in de jungle van Suriname. Het groenste land van de wereld!

Ten eerste zal ik vertellen over het eerste tripje: Excursie Coesewijne. Deze excursie was voor mij echt een goede vuurdoop. Het was iets waarvan ik nooit had gedacht dat ik het zou doen. Met z'n zevenen vertrokken we met twee gidsen, Randy en Adje, naar het natuurreservaat Coesewijne. Vier dagen zouden we overleven middenin de jungle. Dat betekent dus ook zonder stroom (en dus ook geen Wi-Fi, wat voor de jeugd van tegenwoordig best moeilijk is), zonder stromend water en zonder een 'echt' huis. Het weekend was dus makkelijk gezegd bijna 'back to basic'. Daar moest ik wel even aan wennen. In het begin was ik al panisch als er een mug op m'n arm zat of als ik een spin zag in mijn kamer. Nee, van kleine insecten was ik geen fan. Dat zou ik dit weekend wel los gaan laten.
Binnen die vier dagen bouwden we op twee plekken een kamp op. Hiervoor moesten we een paar bomen omzagen, zodat er een constructie kon worden gemaakt voor onze hangmatten. Het slapen hierin ging best goed vond ik. Wel met muziek in mijn oren, zodat ik geen gekke geluiden vanuit de jungle hoorde. En stiekem een beetje zodat ik mijn medereizigers niet zou horen snurken. Tijdens de eerste nacht in de hangmat werd ik 's nachts wel vaak wakker van iets wat ik niet had verwacht in Suriname. Namelijk de kou. Ik lag te rillen in mijn hangmatje, want wat koelt het daar 's nachts af zeg. Gelukkig had ik een dekentje bij.
We vingen visjes uit de Coesewijnerivier met bamboestokken en een touwtje, die erg goed werden klaargemaakt door Adje. In het vangen was ik niet zo goed. Dat liet ik liever aan anderen over. Ook liet Randy ons palmenhart proeven en leerde hij ons een paar overlevingstrucjes.
Het doel van deze excursie was, naast het slapen in de jungle, wild life spotten. Dankzij onze fantastische gidsen hebben we veel gezien. Zo heb ik zelfs twee kaaimannen vastgehouden, maar hebben we ook zeekoeien, vuurvliegjes, een reuzenpad en verschillende vogels gezien. Heel bijzonder. Daarnaast was de sterrenhemel zo helder iedere nacht. Dat zal ik altijd blijven onthouden.
Op de maandagavond waren we allemaal vermoeid en vies. Thuis aangekomen heb ik nog nooit zo genoten van een lange douche.

De tweede trip ging naar de Voltzberg. Een granieten rotsblok middenin de jungle. Het is een apart, maar mooi, gezicht. De heenreis was voor de helft met een busje en voor de helft met een houten bootje. Omdat het water laag lag in de Saramaccarivier, moesten we meerdere keren uit de boot om te helpen duwen uit het zand. Van het basiskamp hadden we na expeditie Coesewijne niet veel verwacht, maar tot onze verrassing waren er veel voorzieningen. Ik had een beetje spijt dat ik geen shampoo of iets dergelijks had meegenomen.
De tweede dag vertrokken we om acht uur naar de Voltzberg. Van tevoren had ik van anderen gehoord dat het een zware trip was en daar had ik me op ingesteld. 8,4 kilometer naar de berg toe, dan nog een halfuur naar steil naar boven en naar beneden lopen en dan dus die 8,4 kilometer weer terug. De heenreis naar de berg ging prima. Ik moest wel de hele tijd goed kijken waar ik liep, omdat ik anders snel op m'n muil zou gaan (dat is een paar keer ook bijna gebeurd). Eenmaal aangekomen bij de voet van de berg begon mijn hoogtevrees langzaam op te komen door de steilheid. Het graniet gaf wel houvast, maar toch bleef ik de gedachte in mijn hoofd hadden van mezelf die van die berg roetsjt. Nu kan ik er wel om lachen, maar toen kon ik wel huilen. Toen ik eindelijk bovenop de berg stond, was het het allemaal wel waard. Een enorm uitzicht op het groene landschap gaf weer een beetje rust in mijn hoofd. De berg aflopen ging verrassend goed en (bijna) zonder angst. De terugweg van 8,4 kilometer begon. De laatste vier kilometer waren enorm zwaar. De kilometers leken steeds langer te duren en ik wilde gewoon met mijn voetjes omhoog in de hangmat liggen. Toen we het water zagen, zijn we allemaal meteen gaan zwemmen. Dat was een heerlijke opluchting na deze lange, maar prachtige, tocht.

De komende twee maanden staan er nog zeker een paar tripjes op de planning. Ik zal die ook nog wel een keer beschrijven in een van mijn volgende blogs. Voor nu: bedankt voor het lezen!

Liefs,

Simone