Blog 4 - Lesgeven in Botopasi

Afgelopen week heb ik de kans gehad om iets unieks te beleven hier in Suriname. Ik mocht namelijk één week lesgeven op een basisschool in Botopasi samen met negen andere Nederlandse en Vlaamse studenten. Botopasi is een klein dorpje aan de Surinamerivier in het district Sipaliwini. Op de basisschool lesgeven was voor mij iets totaal nieuws, maar desondanks ging ik met goede moed deze week in.

De reis naar het kleine Surinaamse dorpje viel niet mee. Drie uur in de bus (met airco gelukkig) naar Atjoni. Vanaf daar kun je niet verder met de bus, dus stapten we over op een middelgroot korjaal. Voordat we gingen, kochten we nog een broodje van Fernandes bij een Chinese winkel en toen kon het tweede deel van de reis beginnen. Nog drie uur in de boot. Uiteindelijk kwamen we in de middag aan bij ons huisje.

Zodra we weer op land waren, konden we onze spullen uitpakken en bedden opmaken. Na een korte duik in de Surinamerivier, kregen we al een rondleiding door het dorpje. Het is erg primitief en ik denk nog steeds niet dat ik het helemaal kan bevatten dat mensen hier zo écht leven. Alle huisjes zijn gemaakt van hout en golfplaten. Sommige vallen haast uit elkaar, maar andere zitten wat beter in elkaar. Er is één winkeltje, waar ze echt weinig verkopen en één bakker. De bakker zat helemaal achter in het dorp en het was eigenlijk echt een klein houten hutje. Het dorpje had zeker iets aandoenlijks. Verder was er nog een kerk en natuurlijk de basisschool! De directrice van de school heette ons hartelijk welkom. De school zag er gezellig uit met allerlei muurschilderingen. De lokalen waren in de vorm van een achthoek, veel leuker dan een rechthoek als je het mij vraagt. De volgende ochtend moesten we om half 8 aanwezig zijn en dan zou onze week echt beginnen.

Van tevoren hadden Bram, Levi en ik het onderwerp 'milieu en duurzaamheid' uitgekozen voor deze week. Over dit onderwerp moesten we een projectje organiseren in groep 6 en 7. We zouden ingaan op het probleem van plastic, ontbossing, de opwarming van de aarde en hoe je hier iets aan kon doen. We hadden nog geen idee hoe het niveau in de klassen waren, maar we hadden ons best gedaan om leuke en creatieve opdrachten te bedenken voor de leerlingen. Alle drie hadden we nog nooit lesgegeven op een basisschool. Ik vond dit daarom eigenlijk best spannend om te doen. Ook omdat ik altijd dacht dat ik niet goed met kleine kinderen om kon gaan. Zelfs op de middelbare school heb ik ook het liefst jongeren van 15 of 16.

De eerste dag liepen we naar de school toe binnen een klein kwartiertje. Onderweg moesten we altijd door het kreekje lopen. Daarom gingen we op slippers naar de school en wisselden we daar onze schoenen om. Op maandag begon de school altijd met de ochtendzegen. Dat houdt in dat alle acht klassen vijf christelijke liedjes zingen en de directrice het ochtendgebed voorleest. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een school zo strikt christelijk was. Ze bidden namelijk ook nog vier keer per dag. Het was voor mij bijzonder om mee te mogen maken. De leerlingen mochten hierna de klas binnen en wij mochten vandaag nog even observeren. Het was fijn om even te kunnen wennen aan de sfeer en natuurlijk aan de jongere kinderen.
Het eerste dat mij opviel tijdens het observeren, was dat de leerlingen behoorlijk druk zijn. Ze zijn erg energiek en ze kunnen nauwelijks stil zijn. Hierdoor werd ik toch best geprikkeld op de vroege ochtend. De gebrekkige Nederlandse taal is het tweede dat opviel. De kinderen spreken buiten school altijd Saramaccaans. Een creoolse taal waar ik echt niks van kan maken. Het zou nog een grote uitdaging gaan worden.

Op dinsdag mochten we beginnen met ons project. Al snel merkten we dat het een moeilijk onderwerp was voor de leerlingen. Dat zal vooral komen door de taalbarrière. We hadden meteen door dat we onze les (en de aankomende lessen) moesten gaan aanpassen. Daarnaast waren de kinderen bijna niet stil te krijgen. Ze waren onze manier van lesgeven niet gewend. Ze liepen constant door de klas en er werd veel Saramaccaans gesproken. Het was een beetje chaotisch, maar we konden er wel om lachen met z'n drieën. Ondanks onze taalbarrière zochten de nieuwsgierige leerlingen wel veel contact met ons. Ze deden echt hun best om Nederlandse zinnen te formuleren zodat ze toch met ons konden praten. Dat vond ik persoonlijk het allerleukste van deze ervaring.

Terug in het huisje hebben we onze lessen aangepast op het niveau van de leerlingen. We bedachten werkvormen waarbij de leerling creatief bezig zouden zijn: een kruiswoordpuzzel met begrippen, een plastic monster maken, een verhaaltje afschrijven en een tekening maken. Bij de tekening moesten ze een nieuw huisje voor de orang-oetan tekenen. De leerlingen wisten niet hoe ze een aap moesten tekenen en voor ik het wist was ik twintig apen aan het tekenen voor de leerlingen die allemaal rond het bureau stonden te dringen. Het creatief bezig zijn vonden de leerlingen echt leuk om te doen en er zijn een paar mooie tekeningen en verhaaltjes uit gekomen.

Op vrijdag, na de laatste les, moesten we nog een presentatie geven aan de docenten van de school over onze bevindingen. We waren het er allemaal over eens dat het een school is met een vertrouwde sfeer waar wij warm in werden ontvangen. Het was een unieke leerkans voor ons en ik had het zeker nooit willen missen! Het basisonderwijs zal nooit helemaal iets voor mij zijn, maar ik heb wel geleerd hoe ik beter met jonge kinderen om kan gaan en hoe je de leerstof anders moet aanbieden.

Tot de volgende.

Liefs,

Simone